♥ یه نقابدار تنهای تنها ♥

ஜ۩۞۩ஜ

آهای با توام، تقدیر،  آرام بگیر

داشته هایم را نه آنچه ندارم بگیر

هیزم من اگر تر بود، آتش نمی گرفت

بگذار زندگی کنیم، آرام بگیر

ஜ۩۞۩ஜ

      نقابدار تنها

یک...دو...سه...امتحان می کنیم...اهههم...اهههههمم...خوبه...داره می نویسه...

الان نمی دونم چمه...در واقع هیچیم نیست. فقط دوست دارم بنویسم. البته با قلم نه، تایپ می کنم. بودن یا نبودن مسئله این است... نه خیر مسئله این نیست مسئله این است که بنده چه بنویسم. آهان هم اکنون موضوعی به ذهن متروک من خطور کرد. هنر...آقا اصلا راجع به هنر می نویسم.

هنر یعنی زیبایی. من به شدت از اعماق چندین هزار متری قلبم به این جمله ی سه جزئی بی فعل ایمان دارم. شاید بگی بعضی از آثار هنری زشتن و من عرض می کنم که اون ها یک زشتی زیبا دارن یعنی زشتی شونم زیباست. شاید متوجه نشی چی میگم. عیبی نداره چون من خودم موجهم چی میگم. اصلا هنر واسه اینه که روح آدمو ارضا کنه و آدم اساسا زیبایی رو دوس داره و ازش لذت می بره و روحش با زیبایی ارضا میشه.

بعضیا میگن این سریالای تلویزیون گفتگوهای سقیل - به معنی دشوار- دارن و اینو یه نقص به حساب میارن. من بسی مخالفم؛ سریال یک اثر نمایشی است و نمایش یک هنر. اثر هنری باید زیبا باشد - طبق عرایضی بالا عرض کردم- بنابراین گفتگوها، صحنه ها، لباس ها، و کلا همه چیز سریال باید زیبا باشه. ممکنه به ذهن کسی متبادر شود که هنر در سادگی با ارزش تر است. بنده بسی موافقم اما اینکه اثر هنری به صورت ساده بیان شود یا خیر، به نظر آفریگار اثر بستگی دارد و نوع و سبک و سیاق آن. پس اگر کسی دوست دارد اثری ناساده و زیبا بیافریند شما مختارید که اون اثر رو نبینید؛ البته اگر با این ناسادگی مخالفین. همین...

آقا غرض نوشتن بود که حاصل شد. دیگر توک انگشتانم تاب کوبیدن بر سر دکمه های بیچاره ی صفحه کلید ندارد. به قول انیمیشن های دوبله گشته ی خارجی  که در پایان در اندازه ای بزرگ و ضمخت و به تقلید از آثار آن طرف آبی می نویسند تمام شد؛ ما هم می نویسیم

تمام شد...

نقابدار تنها